Een week nadat ze was opgenomen ging ik even langs bij haar oude huis. Daar stond het gewicht van de klok op de vloer. Het huis was leeg en zonder mijn moeders aanwezigheid zielloos. De tijd staat letterlijk stil. We hebben het appartement nog steeds niet helemaal leeggehaald.

Toch wilde ik wachten want ik verwachtte een mooie zonsopkomst. In de loop van het jaar heb ik meerdere zonsopkomsten gefotografeerd maar dit plekje is me ook dierbaar geworden en heb ik hele goede herinneringen aan. Veelvuldig liep ik hier ook in de vroege ochtend mijn hardlooprondje.

Ik vind het nog steeds een uitdaging op portretten te maken die geen voorbereiding vragen anders dan een goede locatie en het juiste natuurlijk aanwezige licht op het juiste moment en in een ongedwongen sfeer. Als bewonderaar van Willem Wernsen’s werk krijg ik toch steeds weer inspiratie en een duw om het weer te proberen.

Ik besloot terug te gaan en jawel hoor! Even iets door de knieën met de camera en hebbes… Voordat ik de aandacht van de hond gevangen had. Ik vind dit persoonlijk een superfoto. Het ziet er zó geregisseerd uit, alsof een bedrijf de hele dag bezig is om de setting klaar te maken voor een poster of zo. En dan langskomen, registreren en schieten. Dat ben ik op mijn best… Catching the moment.

De paarse heide was gelukkig weer terug dit jaar (2019). Na een jaar van extreme droogte zag het er niet goed uit, maar het leek of de heide nog uitbundiger in bloei stond dan anders. Tijdens deze zonsopkomst boven de Renderklippen op de Veluwe was er nog een beetje grondmist dat het beeld voor mij afmaakt.

Een heel bijzondere dag; bloedheet, in juli en ineens was er een zomerse stortbui in de omgeving van Lelystad. Daarna zag je overal druppels water glinsteren op de waterleliebladeren. Toen kwam een gewone oeverlibel vlak voor me op de tak zitten en was het moment en het beeld compleet. Ik hou van de afwisseling van scherpte en onscherpte, het licht en de lichtcirkeltjes, de dromerigheid en sprookjes sfeer van deze foto.

De foto is door de spijlen van een hek gemaakt waar de rensters op een afstand van ongeveer 60 cm langs vliegen met een snelheid van ongeveer 40 km per uur. Er zijn maar weinig camera’s die dan nog snel scherp kunnen stellen dus vooraf focus bepalen en diafragma zo instellen dat de achtergrond toch niet al te scherp wordt (f 4,5).

Ik had een bloemenvaas buiten laten staan. Een glazen met in het glas zwarte gekrulde strepen. Er zat nog een laagje water in. Het had die nacht gevroren. Tijdens het koffiezetten zag ik de vaas op de buitentafel staan. Ik schrok. Was bang dat het glas kapotgevroren was. Maar toen ik ging kijken zag ik door de opening van de hals een prachtig schouwspel tot aan de bodem toe. Haarfijn bevroren was de vaas aan de binnenkant. En dat is nou hetgeen waar ik regelmatig naar terug kan kijken.

De lente is mijn favoriete seizoen van het jaar. Dan begint alles weer te bloeien en zijn de kleuren fris. Voor mij wordt de lente aangekondigd als de krokussen weer uit de grond naar boven komen. Vaak zijn ze in vele kleuren overal te bewonderen. Deze foto heb ik voor mijn huis gemaakt. De zachte kleuren, de compositie en de felgele kleur van de stampers maken het voor mij een #mijn foto 2019.

Twee jaar geleden maakte ik de zelfde foto en toen dacht ik vorig jaar dat doe ik op de zelfde dag nog eens. Eigenlijk een beetje voor de grap. Maar ik vond de foto’s zo leuk omdat je zo mooi het verschil kon zien met een jaar gelden dat ik het dit jaar weer deed en me meteen voornam het de komende jaren ook te gaan doen.